Rozdział 4.

Masakra mi wyszła z tego odcinka. Ostrzegam już na początku. Wg. mnie słodkie to jak cukier, miód i lukier w jednym. Pisałam to do trzeciej w nocy, więc przepraszam za jakiekolwiek błędy, nie miałam siły już poprawiać.
 Enjoy.

Harry

Do domu wróciliśmy nazajutrz. Wcześniej wykonałem parę telefonów do chłopaków żeby się nie martwili i wsiedliśmy w pociąg. Tym razem mieliśmy cały przedział dla siebie. Dużo rozmawialiśmy. Prawie tak jak kiedyś, ale z tym wyjątkiem,że trzymałem Lou na dystans. Doskonale wiedział czemu i cierpiał milcząc. Raczej miałem taka nadzieje,ze cierpi z powodu,ze nie może nie przytulic czy coś w tym rodzaju. Za każdym razem gdy chciał mnie objąć odsuwałem się od niego niby przypadkiem. Nie dopuszczałem go do siebie. Musi zrozumieć swój błąd. Chociaż ja w sumie tez nie jestem bez winy. Powinienem już na początku mu powiedzieć co czuje. Ale cóż,wyszło jak wyszło, jest jak jest. Nie zmienię biegu zdarzeń.

Och,zapomniałbym, po powrocie będę musiał przeprosić chłopaków,że tak nagle uciekłem i nie dawałem znaku życia.

Coś czuję,że oberwie mi się od Liam'a.

A propos Liam'a. Zauważyłem, że ostatnio zbliżyli się do siebie z Niall'em. Ciągle gdzieś wychodzili razem albo zamykali się w pokoju na całe dnie. Nawet nie chcę wiedzieć co oni tam robili. Ich sprawa. Ale wycisnę od nich wszystko. Ale mam nadzieje,ze nie wysunęli się za progi przyjaźni. Nie chce żeby którykolwiek cierpiał tak jak ja przez Lou. Chyba,ze obydwoje mieliby się ku sobie to jak najbardziej jestem na tak. Ale stop, ich życie - ja się nie wtrącam. Nie potrzebna im osoba trzecia.

Wysiedliśmy z taksówki i ledwo przekroczyliśmy próg drzwi, 'zaatakował' mnie Liam.

-Do jasnej cholery, Haroldzie! Gdzieś ty był?! Wiesz jak się martwiliśmy?

- Nie mów do mnie Harold!-wycedziłem przez zaciśnięte zęby.- Przepraszam,że nic nie powiedziałem. Tak mnie coś naszło.- Dodałem już normalnym tonem.

Lam rzucił Louis'owi spojrzenie, którego nie mogłem rozszyfrować i wrócił do kuchni przygotowywać obiad z Niall'em, ale znając tego małego, irlandzkiego chłopczyka mało co zostanie dla nas.

Zauważyłem,że nie ma z nami Zayn'a.

-Ej, gdzie nasz bad boy?

-nie wiemy za bardzo, codziennie gdzieś znika. Powiedział,że koleżankę odwiedza.-wyjaśnił Niall z ustami pełnymi sałatki przez co opluł cały stół.

-Kocie! Co ty robisz?! Patrz jak nabrudziłeś!-Liam zdzielił chłopaka po głowie ścierką.

''Kocie''? Zdziwiłem się. Chyba moje podejrzenia były słuszne. Oni coś do siebie mają. Louis slysząc jak brunet zwrócił się do Niall'a, zachichotał.

Tęskniłem za tym. Ale stop! Harry, pamiętaj! Przede wszystkich zachowaj dystans i bądź nieczuły.

Nie mogę pozwolić żeby zauważył,że ujął mnie tymi swoimi przeprosinami. Niech się jakoś postara.

jeśli pokaże,że naprawdę mu na mnie zależy dam mu następną szansę. I będziemy żyć długo i szczęśliwie.

mhm, jasne. Nasze życie wcale nie będzie takie łatwe. Homoseksualiści nie są dobrze postrzegani. Ale spójrzmy na to z innej strony. Taki Freddie Mercury*. był homo, kochały go miliony ludzi. Elton John** tak samo. Może i nas tak pokochają. Tfu, czemu ja mówię 'nas'? Nas jeszcze nie ma.

Poczułem,ze ktoś delikatnie trąca moje ramię. Ocknąłem się z moich przemyśleń.

-Hazza, co tak myślisz? Źle czujesz po podróży? Może dać ci jakieś tabletki? Albo jesteś głodny?- Louis zasypywał mnie gradem pytań.

-Hej hej, spokojnie, nic mi nie jest.- wstałem z sofy, na której dotychczas siedziałem i skierowałem się do kuchni z ironicznym uśmiechem na twarzy zostawiając zdezorientowanego Lou w pokoju. Niech siĘ stara jeszcze bardziej. Zwykłą troską mnie nie przekona.

W kuchni nad parującą lasagne siedzieli Liam i Niall.

-Co tam gołąbki? Nie przeszkadzam w gruchaniu?-Wziąłem widelec z szafki i dosiadłem się do nich wyjadając im makaron z talerza.-Ej, na jednym jecie?

Widać, że się zmieszali.

-Nooo,żeby ekologicznie było!-brawo Niall, wymówka idealna.

Liam przytaknął.

-No i mniej naczyń się brudzi - Dodał ten.

Nagle mój wzrok przykuły nowe bransoletki na nadgarstkach chłopaków

Liam miał niebieską, Horan zaś różową. Było na nich coś napisane,lecz nie mogłem odczytać,bo słońce odbijało się od tych metalowych małych płytek.

-Fajne bransoletki...-wymruczałem cicho.

Teraz twarz obydwu chłopaków nabrała koloru dojrzałego jabłka. Liam energicznie podniósł się z krzesła i wrzucił swój widelec do zlewu.

-No, ja jestem już pełny - powiedział wymuszonym głosem i wyszedł z kuchni. W połowie drogi obrócił się na pięcie i rzucił do blondyna:

-Niall, możesz za chwile do mnie przyjść? Musimy omówić eee....co będzie jutro na obiad.- Powiedział jeszcze i wyszedł.

Niall od razu zerwał się z krzesła.

-A ty gdzie?-w porę złapałem go za rekach swetra w renifery i z powrotem usadziłem na krześle.- powiedział 'za chwile' a nie teraz. Spokojnie, dokończ lasagne, przecież nie może się marnować.

Niechętnie chwycił znów swój widelec i leniwie wziął do ust kawałek mięsa z czerwonym sosem i kawałkiem roztopionego sera.-no, co tak słabo ci idzie? Moęe mam cię pokarmić? Albo nie. Zawołam Twojego Liama i on cię nakarmi!

-Wolałbym - mruknął cicho pod nosem mając nadzieje,ze nie usłyszę.

Widząc jak chłopak się rwie to tego drugiego, postanowiłem przestać go męczyć i puściłem wolno.- No,leć do swojego misia-pysia. Zaśmiałem się i klepnąłem go w pośladek na co on głośno pisnął i pobiegł szybko schodami do pokoju Payne'a.

Zayn.

Nie mogłem uwierzyć. Po prostu nie mogłem. Czy to możliwe,ze coś się psuje z dnia na dzień.

? Z sekundy na sekundę? Możliwe. Przed chwila byłem u Avy. Chciałem zrobić jej niespodziankę. Kupiłem bukiet białych lilii, butelkę białego wina i obowiązkowo jej ulubiony film na DVD 'X-men:pierwsza klasa'. Nie każda dziewczyna lubi takie filmy. Ale ona nie była 'każda'. Była wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Blond piękność z nienaturalnie dużymi zielonymi oczami, pięknym ciałem, które zdobiło kilka tatuaży i kolczyków w różnych miejscach. A czemu taka wyjątkowa? Bo każda dziewczyna, o którą starasz się miesiącami jest wyjątkowa. Na początku naszej znajomości mnie nie cierpiała, wręcz nienawidził, ale ja nie dawałem za wygraną i z dnia na dzień coraz bardziej okazywałem jej,że zależy mi nie tylko na jej wyglądzie,ale tez na tym co ma w środku i jaka jest. Po kilkutygodniowych błaganiach dała się namówić na kawę i ciastko. Tradycyjnie. Nie chciałem szaleć żeby nie wzięła mnie za kolesia, który szasta kasą na prawo i lewo wydając ją na same bzdury.

Zapukałem w drzwi jej mieszkania. Przez kilka minut nikt nie otwierał. Myślałem,że śpi,ale bierze kąpiel więc nie słyszy. Zapukałem ponownie. Nie minęło pół minuty a otworzył mi drzwi postawny, starszy mężczyzna. Skądś znałem jego twarz.

-W czymś ci mogę pomóc? - zapytał od niechcenia znudzonym głosem. Nie zdążyłem odpowiedzieć,bo przerwał mi głos Avy dobiegający z wnętrza jej mieszkania. Kilka sekund później zjawiła się i ona opatulona w samo prześcieradło.

-Gerard, kochanie, kto przysz....- Nie dokończyła, zaniemówiła gdy mnie zobaczyła.

poczułem wściekłość. Czułem się zdradzony.

Odwróciłem się i skierowałem w stronę windy. Z oddali słyszałem jej głos wołający moje imię i powtarzający, że to nie tak jak myślę. Kwiaty wyrzuciłem do pobliskiego kosza na śmieci przy wyjściu z budynku. Film i wino oszczędziłem. Film obejrzę z chłopakami, a wino wypije w samotności. Szlem szybkim krokiem w stronę London Eye próbując zapalić papierosa. Po chwili zaciągnąłem się dymem. Z minuty na minute zacząłem się uspokajać. Ale nadal nie mogłem uwierzyć. Ufałem jej, wierzyłem w każde wypowiedziane słowo 'kocham', które okazało się perfidnym kłamstwem z jej strony. Ja chociaż bylem szczery. Robiłem dla niej wszystko, spełniałem jej zachcianki, kupowałem wszystko co chciał. Wykorzystała mnie. suka! Przez chwile Żałowałem,że tak o niej pomyślałem,ale zrobiło mi się lepiej. Suka suka suka! Negatywne emocje odpływały z każdym wypowiedzianym słowem.

Usiadłem na murku podziwiając Tamize. Wpatrywałem się w lekkie fale, które poruszały małymi kaczkami oddalając je od swojej mamy. Uśmiechnąłem się pod nosem. Biedactwo. Wyrzuciłem niedopałek papierosa i wyciągnąłem paczkę po jeszcze jednego.

-Cześć, poczęstujesz mnie?- Usłyszałem za sobą ładny, dziewczęcy głos. Odwróciłem się. Ujrzałem w ladną dziewczynę. Miała czarne włosy, gdzieniegdzie kolorowe pasemka, gorset i tiulową spódnice. Całość dopełniały glany z różowymi sznurówkami. Była inna niż wszystkie, z którymi dotychczas się spotykałem.

-To jak?

Ocknąłem się i wyciągnąłem w stronę dziewczyny paczkę. Wzięła jednego Marlbolo między szczupłe palce i odpaliła go siadając obok mnie na murze.

-Nie przeszkadzam ci w samotnym egzystowaniu?-zapytała.

-Nie, wręcz przeciwnie.

Siedzieliśmy w ciszy zakłócanej przez szum fal i powietrza. Co chwila patrzyłem na nią kątem oka. Była bardzo ładna. Blada cera, powieki pociągnięte czarnym eyelinerem czy jak się zwie to coś co kobiety kochają. I czerwona szminka, która zostawiała ślady na filtrze papierosa. Zero kolczyków,zero tatuaży.

-Jestem Zayn.- Musiałem się dowiedzieć kim był moja towarzyszka.

-Tegan.- odparła sztywno.

Niezwykła dziewczyna, niezwykłe imię.

-Zaczyna się robić zimno, może...

-Tak, może być kawa.

-Znam fajną kafejkę...

-Philo?

-Ej, to nie jest śmieszne.- powiedziałem poważnie.

-Niby co?-wyrzuciła filtr i wstała z zimnego betonu, poszedłem w jej ślady i również wstałem.-

Wyjdź z mojej głowy i przestań czytać w myślach.- Nadal próbowałem mówić poważnym tonem,ale nie wychodziło mi to, bo co chwile przechodził on w śmiech.

-Wybacz, już nie będę. - również się zaśmiała. Uroczo. Jakby ktoś wysypał perły na ziemie. Inaczej nie umiem opisać jej śmiechu.

Szliśmy w stronę znanego nam obydwojgu kierunku rozmawiając i dowiadując się o sobie coraz to nowszych rzeczy. Po drodze piliśmy wino, wiec rozmowa szła nam jeszcze gładziej. Czuje,ze ta dziewczyna namiesza mi w życiu. Tym razem pozytywnie.

Louis.

Jesteśmy w domu od dosłownie kilku godzin i Harry powoli zaczyna mnie denerwować.. Najpierw w pociągu nie pozwolił mi się ani razu przytulić, teraz tu w domu tak samo. Cały czas mnie olewa, zbywa gdy chce z nim porozmawiać. Bo a to odpowiadał fanom na Twitterze, a to SMSuje z Cher, albo czyta książkę i mam go nie rozpraszać, bo się nie może skupić. Ja rozumiem,że źle zrobiłem, ale on nie musi być dla mnie aż tak oziębły. Nie wytrzymam tego. On chyba naprawdę nie rozumie,ze go kocham. Libby to była tylko przykrywka. Bylem głupi, to fakt, ale Hazza mógł mi powiedzieć o swoich uczuciach. A tak to wszystko idzie po złym torze. Chcę go w końcu przytulić. Ale jak mus to mus .Będę się starał, bo naprawdę chce go odzyskać. Zbyt wiele dla mnie znaczy,żebym go sobie odpuścił. Jest moim oczkiem w głowie, wszystko bym dla niego zrobił. Wszystko. Ale ścierpię tez i co jego chłodne traktowanie mnie. Wytrwałych czeka nagroda, prawda? Moja będzie Harry i będę czekać tyle ile trzeba. Bo ja bez niego jestem po prostu nikim. Czułem się podle umawiając się z Iero(przyp. autorki nazwisko Libby) ,ale nie wiedziałem,że tym samym ranie Curly'ego. Żałuję! Musze odkupić swoje winy. Poszedłem do pokoju Harry'ego. Zapukałem lekko w drzwi. Odpowiedział 'proszę', więc wszedłem.

-Idę do sklepu, chcesz coś może?- zapytałem. Przecież trzeba dogadzać księżniczce.

-Hm. Ciasto czekoladowe. Ale nie takie kupne! Upieczesz mi je, prawda? - wiedząc,ze nie mogę odmówić pokiwałem pokornie głową i ruszyłem do sklepu.

Po drodze rozdałem kilka autografów i przyspieszyłem kroku. Wpadłem do najbliższego sklepu spożywczego i zagłębiłem się między półki. Często przychodziliśmy tu z Hazzą. Tylko tu o każdej porze roku były tu truskawki. Kochamy je. Kupowaliśmy po kilka opakowań i jedliśmy je pod naszym drzewem. Zawsze obejmowałem go ramieniem, a on kładł głowę w zagłębienie mojej szyi i łaskotał mnie loczkami. Miłe czasy.

Wrzuciłem do koszyka najpotrzebniejsze rzeczy. Mleko,jajka,mąka, mieszanka do ciasta, polewa z białej czekolady i oczywiście truskawki. Dwa duże opakowania. .Zapłaciłem i jak najszybciej wróciłem do domu. Rozebrałem się ze zbędnych rzeczy i zabrałem się do pracy. Ale najpierw umyłem jedno opakowanie czerwonych owoców i zaniosłem Styles'owi. Podziękował lekkim uśmiechem i wrócił do słuchania Coldplay. Dobre i to,jest postęp.

Już miałem iść do kuchni,ale pomyślałem,że Niall będzie chętny do pomocy. Skierowałem się do jego pokoju i wszedłem bez pukania. Wyszedłem jeszcze szybciej mówiąc przepraszam i pognałem do kuchni. No nie, mamy pierwsza parę w domu. Zaczyna się tu robić jakiś pieprzony House of Boys***.

Zabrałem się do robienia ciasta.

Mieszanka, jajka,mleko, mąka zmiksować razem. Do piekarnika na 180 stopni. Okej, zrobione. W czasie gdy ciasto się piekło, zacząłem robić polewę. Mistrzem kuchni nie jestem,ale chyba szło mi dobrze.

Odczekałem to 45 minut. Wyciągnąłem ładne i wyrośnięte ciasto z piekarnika i polałem polewą. Na to wszystko pokrojone truskawki i gałka lodów śmietankowych. Ładnie udekorowałem i zaniosłem mu do pokoju. Tym razem nie pukałem.

Na widok ciasta wydał z siebie ciche 'wow'. Podałem mu łyżkę i zaczął jeść.

-Chcesz kawałek?-Och, Hazza miłosierny się znalazł - Otwórz buzie i zamknij oczy. Chwile później poczułem na wargach coś ciepłego. I nie było to ciasto czy truskawki. Tym bardziej lody. Choć smakowało czekoladą. Czy Harry Styles właśnie mnie całował? Objąłem go i delikatnie zacząłem odwzajemniać pocałunek. Powoli,subtelnie,bez żadnych namiętności. Właśnie tak chciałem żeby wyglądał nasz pierwszy. Po dłuższej chwili oderwałem sięe od niego i spojrzeliśmy sobie w oczy.

-Jaki dziś dzień?-zapytał ni stad ni zowąd.

-Co to ma do rzeczy?-zapytałem poirytowany.

-Dużo. No mów - ponaglił mnie.

-27 października.

-Już wiem jaki będzie mój następny tatuaż.- wyszczerzył się.

-Chyba nasz tatuaż. Tez chcę.

W odpowiedzi uśmiechnął się, przewrócił mnie na plecy i usiadł na moich biodrach.

-No i co ty ze mną robisz?

Nie wiedziałem o co mu chodzi.

-Nie umiem się na ciebie gniewać, choćbym bardzo chciał.

-Harry?

-Hm?

-Wszystko będzie już miedzy nami okej?

-Pewnie króliczku.

Pocałowałem go przelotnie w wargi i pozwoliłem by znowu wtuli się w moja szyje i łaskotał loczkami.

Po chwili mój umysł ogarnęły dziwne myśli.

A co jeśli dobre złego początkiem...?


~

Wyjaśnienia:
*Zmarły już wokalista Queen
**brytyjski piosenkarz
*** film. więcej się dowiesz na Filmwebie.

Nudne. Nie jestem z tego zadowolona. Postaram się w następnych odcinkach dodać czegoś więcej. A tak btw... jakieś propozycje co byście chciały poczytać tu ?