Odcinek 7.

Krótkie jak cholera. Muszę się przełamać i napisać coś dłuższego :D
Wiem, że obiecywałam już kilka razy napisać coś dłuższego, no ale jak widzicie nie jestem dobra w dotrzymywaniu danego słowa :D

Louis.

Tydzień. Dwa tygodnie. Nadal się nie obudziłem. A co jeśli Ruda się myliła? I nie odnajdę siebie? Po prostu umrę?

codziennie obserwowałem Harry'ego,który zgodnie ze swoją obietnicą codziennie do mnie przychodził. Mówił to czego by nigdy nie powiedział w twarz.

Opiekował się mną, trzymał za ręce, mówił miłe słowa. Lekarz mówił,że takie rozmowy pomagają, że niby ludzie w śpiączce słyszą. Po części prawda.

Dzień w dzień to samo. Chcę się już obudzić!

Mam dość chodzenia po szpitalu, zaglądania do sal operacyjnych, siedzenia na parapecie okna i wpatrywania się w ciemne niebo z milionem jasnych gwiazd. To jest strasznie nużące. Chcę już przytulić Harry'ego, resztę chłopaków i podziękować im,że są cały czas ze mną. Bardzo za nimi tęsknię. Dopiero teraz zobaczyłem jak wiele dla mnie znaczą i poświęcają. Odwołali nadchodzące koncerty,poprosili fanów, aby nie oblegali szpitala (o dziwo posłuchali), Zayn przestał znikać z domu na całe dnie i przychodzi do mnie kiedy tylko może.

No i co najważniejsze - wreszcie poznałem powód dla, którego rzadko bywał w domu. Miała na imię Tegan. Miałem już dość tej poprzedniej. Jak jej było? Aha, Ava. Wszyscy widzieli,że wykorzystywała go jak tylko mogła, ale on wszystko bagatelizował. Był w nią zbyt zapatrzony. Eh, nie rozumiem kobiet. I nie chcę zrozumieć. Wystarczająco dużo mam problemów przez to,że nie rozumiem Harry'ego. Prawie jakby był dziewczyną.

Zaśmiałem się. Ułożyłem się wygodnie w fotelu naprzeciw mojego łóżka i spojrzałem na swoje nieruchome, blade ciało. Wreszcie zdjęto mi wszystkie opatrunki z twarzy. Wyglądałem okropnie, ale na szczęście wszystkie głębsze rany się zagoiły i były w miarę znośne.

O, przyszedł Curly. Jak zwykle usiadł na krawędzi łóżka, złapał za moją dłoń, w której od razu poczułem znajome ciepło i pocałował w czoło. Taki codzienny rytuał.

-Cześć kochanie - na moich ustach pojawił się szeroki uśmiech i zrobiło ciepło na sercu. - Znowu tu jestem. Nie mogę się doczekać aż się obudzisz. Jesteś prawie jak Śpiąca Królewna. -Ej, może jestem kobiecy,ale nie aż tak! - Strasznie tęsknimy za tobą,wiesz? Aha! - ożywił się nagle. - Nie zgadniesz co się stało! Liam i Niall wpadli. Znaczy przyłapałem ich jak się całowali. Są razem. Nawet nie wiesz jak bardzo im zazdroszczę. Mają siebie, widać,że naprawdę się kochają. Możne się wydawać,że taka prawdziwa i szczera miłość nie istnieje, ale jak spojrzysz na nich to zmienisz zdanie. Wiesz...też bym tak chciał. Obudź się wreszcie. Potrzebuję cię. To tak bardzo boli. Patrzenie na ciebie. Takiego nieruchomego, nie mogącego mi na nic odpowiedzieć - otarł pojedynczą łzę z policzka i pociągnął nosem. - Wiem,że mówię ci to któryś raz, ale tak strasznie cię kocham. Czemu zawsze musi się zdarzyć coś złego żebym uświadomił sobie jak bardzo mi zależy?

poczułem w sobie coś dziwnego. Spojrzałem na swoją rękę. Ona...tak jakby się rozmazywała. Chwilę później znikła cała. Tak samo dolna część ciała. Potem....potem mnie już nie było. Zniknąłem, ale nadal czułem swoje ciało. I czemu miałem zamknięte oczy? Otworzyłem je. Światło halogenowych świateł w sali mnie oślepiło.

-Lo...Louis?!

Boże, dzięki Ci. obudziłem się.

Ruda miała rację. Jeśli mamy na świecie kogoś komu na nas cholernie zależy, nigdy się nie zagubimy.

-Louis! Powiedz coś! Odezwij się do mnie!- Harry złapał mnie za ramiona i mocno uściskał.

-Hej, Curly, spokojnie. - powiedziałem zachrypniętym głosem. Uh, dawno go nie używałem. - Żyję. Spokojnie. - odsunąłem go delikatnie od siebie i posłałem uśmiech.

-Jak mam być spokojny sporo przez pieprzone 5 tygodni byłeś w śpiączce?! - szybko otarł łzy i spojrzał na mnie 'tym' złym wzrokiem. - Boże , co ja tu jeszcze robię? Idę po lekarza. - już kierował się do drzwi, ale go zatrzymałem.

-Czekaj.-wychrypiałem. Zatrzymał się i obejrzał na mnie. - Też cię kocham.

Oniemiały spojrzał na mnie i powiedział.

-Lou, ja nic takiego nie mówiłem. Śniło ci się chyba – skłamał jak z nut w moje oczy. - Najlepsi przyjaciele,pamiętasz?